Joshua's kamer.

Zijn kamer heeft een lichtgeel behang. Op de muren hangen een aantal posters en foto's. Z'n bureau staat tegen het raam. En het bed staat tegen de muur ernaast. Z'n kleerkast staat aan het voeteinde van z'n bed. Het is ook een hele vrolijke kamer waar hij volledig tot rust komt.

Ik liep m'n kamer in en plofte op m'n bed. Ik nam 'n nieuwe pull uit m'n kast en deed hem aan.

Ik liep door de gang en keek naar de naamkaartjes die op de deuren geplakt zaten. "Joshua Robinson" stond er op een deur. Ik beet nerveus op mijn lip en klopte toen aan met de pull stevig vast houdend in mijn andere hand.

Ik stond op en liep naar de deur en deed open. 'Oh, jij bent het' zei ik en ik draaide me om en liep naar m'n bed.

Ik slikte even en keek rond in zijn kamer. Het zag er leuk uit, het paste goed bij hem. 'Ik kom je pull terug geven..' mompelde ik en legde de netjes opgevouwde pull op het bureau. 'Dag' zei ik vervolgens en draaide me om.

Ik keek haar gekwetst na. 'Waarom heb je me alleen gelaten?' zei ik. 'Je hebt niet eens gezegt dat je weg was' mijn stem klonk ongelukkig.

Ik bleef staan, met mijn rug naar hem toe. 'Je sliep' mompelde ik. Ik beet op mijn lip.

'Je hebt me alleen gelaten' zei ik. 'Ik ist niet dat iemand zo gemee kon zin' zei ik. Ik draaide me om en liep naar m'n kamer. Soms wou ik haar echt aanvallen. Maar ik deed het niet, het was 'n meisje.

Ik trilde licht en draaide me wanhopig om. 'Ik kan het niet uitleggen waarom ik ben weggegaan' fluisterde ik met een brok in mijn keel. Met moeite hield ik mijn tranen binnen.

'Waarom zou je ook' zei ik simpel. Ik weet niet waarom, maar ik wist dat het niet goed ging, Het voelde alsof ik nu ruzie maakte met het leven. Het kon en mocht gewoon niet.

Ik balde mijn vuisten. Ik wou hem vertellen, wat ik voor hem voelde. Tenminste, wat ik dacht voor hem te voelen. Maar het had geen nut, nu ik wist dat hij mij niet leuk vind. Ik staarde uit het raam, hopend dat een goed antwoord me te binnen zou schieten, iets waardoor alles oppeens weer goed was. Maar het kwam niet..

Ik wist dat ik iets zou moeten zeggen. 'Ik dacht dat je speciaal was' ik voelde m'n stem breken. Ik zweeg dus maar gewoon.

Ik voelde mijn hart doormidden scheuren alsof het versnippert werd. Hij had me gemogen, écht gemogen. Niet zoals al die neppe vriendinnen van me, maar echt. Ik boog mijn hoofd en slikte weer. 'Ik ben niet speciaal' fluisterde ik.

'Nee, niet meer, je bent net zoals alle anderen' zei ik. Ik voelde mezelf trillen van woede en teleurstelling.

Een traan die ik had willen inhouden rolde over mijn wang. Hij had het verkeerd, zelfs zo speciaal was ik niet. Ik was minder dan dat. Ik was een jaloers kut wijf.

Ik had nu wel genoeg gezegt. Ik keek naar buiten en probeerde m'n slecht gevoel te negeren. Ik wou m'n armen om haar heen slaan. Maar ik was kwaad, teleurgesteld. Ze had eerst gedaan alsof ze ook verloren liep. En dan is ze gewoon weggegaan.

'Het spijt me..' fluisterde ik en veegde de traan weg. Ik was hem niet waard. Ik deed hem pijn. Waarom was ik zo'n stom kind..

'Hmm' zei ik. Ik wou niks liever dan haar vergeven. Maar ik voelde dat dit tijd nodig had.

Ik kon het hem niet vertellen, was het enige dat ik nog kon denken. Dan zou hij me voor een idioot aanzien. Hij zou het vertellen aan iedereen. Ik schudde mijn hoofd. Nee, zo was hij niet. Hij zou me negeren. Hopen dat zijn herinneringen aan mij zouden vervagen.

Ik probeerde niet achterom te kijken. Maar het lukte niet. Ik keek even achterom.

Ik veegde een andere traan weg die onopgemerkt over mijn wang biggelde. 'Ik.. ik ga maar..' stamelde ik.

Ik keek haar na. 'Wacht' zei ik snel. 'Waarom?'

Ik keek hem niet aan, ik durfde niet. 'Omdat.. omdat..' stotterde ik half. 'Omdat ik je nu lastig val..' Ik draaide me om en liep naar de deur.

Ik keek haar na.

Ik bleef bij de deur staan en keek even om. 'Het spijt me..' zei ik met een gebroken stem. Ik wist dat het niet genoeg was, maar hij moest weten dat het me echt speet.